Ik sprak met Joke, loopbaancoach en psycholoog bij Anthentiek (nu Kurago), die al vroeg wist wat ze wilde en er gaandeweg achter kwam dat de weg daar naar toe niet altijd over een leien dakje loopt. Een gesprek waarin we spreken over doorzetten en je hart volgen ondanks de belemmeringen op je pad. En laat dat nu net zijn wat wij onze cliënten willen leren.
Vertel eens over je loopbaan?
In het middelbaar heb ik humane wetenschappen gevolgd. Ik wist eigenlijk al heel vroeg, dat ik psycholoog wilde worden. Ik was 14 en voelde dat mensen helpen en naar hen luisteren mijn ding was. Ik koos na het middelbaar eerst voor toegepaste psychologie aan de hogeschool omdat ik dacht dat de universiteit niets voor mij was. Eigenlijk was dit omdat ik bang was om te falen. Beginnen met een bachelor met kans op doorgroeien naar een master, voelde veiliger. In mijn laatste jaar stage voelde ik dat ik niet meteen wilde gaan werken. Ik was 21 en was het leren nog niet beu. Mijn stagementor gaf me het advies eens aan de Universiteit van Maastricht te gaan kijken voor vervolgopleidingen. Maastricht voelde goed omdat ik me daar heel welkom voelde, de docenten dichtbij de studenten stonden en omdat het systeem van zelfstudie en actief aan de slag gaan met de leerstof goed werkte voor me. Ik koos voor de richting Mental Health. Dat is eigenlijk vergelijkbaar met klinische psychologie in België.
Wat was je eerste werkervaring?
Ik heb in mijn laatste schooljaar stage gelopen bij Faresa te Hasselt. Als je in Nederland studeert moet je immers door een bepaalde procedure om je diploma in België gelijk te laten stellen en in dat kader is het belangrijk dat je voldoende stage loopt. Het verkrijgen van die gelijkstelling bleek echter niet zo vlot te lopen als ik gehoopt had waardoor ik toch 3 jaar moest wachten vooraleer ik zelfstandig de job als psycholoog kon uitoefenen. Dat had ik niet verwacht en was best zwaar…
Wat maakte dat het zo een proces was? Waarom werd je daarin zo geremd?
Wel, je stuurt al je papieren door om je gelijkstelling te bekomen, waarop je mails terugkijkt dat er dingen missen, waarop je opnieuw het nodige doorstuurt…Het werd een proces van erg lang wachten en telkens ik contact zocht, werd me gezegd dat ik geduld moest hebben…2 jaar van wachten en verschillende contactnames later kreeg ik plots de melding dat de persoon die mijn dossier behandelde langdurig afwezig was en ze mijn dossier zoek was geraakt. Daarop vroegen ze of ik alles nog eens kon doorsturen.
Gedurende zo'n proces sta je eigenlijk machteloos. Je kan geen controle uitoefenen over het al dan niet krijgen van die erkenning. Je bent afhankelijk van andere en moet ergens accepteren dat het tijd vraagt. Zonder erkenning is het onmogelijk om je beroep uit te oefenen…Dus je begint met pijn in het hart naar andere jobs te zoeken… En gedurende die hele tijd zit je met angst om geen erkenning te krijgen, angst om de job waarvan je in alles voelt dat je ze wilt uitoefenen niet te mogen gaan doen.
"Gedurende dit hele proces van wachten op je erkenning, zit je met angst om de job die je zo graag wilt uitoefenen niet te mogen gaan doen."
Hoe ging je om met die onzekerheid?
Op een bepaald moment moet je accepteren dat de situatie is zoals ze is en dat je doet wat je kan om de situatie te keren. Ondertussen ging ik dus op zoek naar jobs die aansloten bij wat ik eigenlijk echt graag wou doen, een job als psycholoog. Zo kwam ik terecht in een job als begeleidster in een noodopvangcentrum voor asielzoekers. Hier kwam ik in contact met mensen die trauma’s beleefden, een zware geschiedenis met zich mee droegen en met angsten kampten…Het gaf me voldoening om naast hen te mogen staan. Ik leerde veel bij, al werd de psychologische begeleiding overgelaten aan Solentra. Maar na een jaar werd het asielcentrum gesloten en moest ik op zoek naar ander werk.
Vervolgens begon ik als loopbaanconsulente. In die job ben ik de arbeidsgerichte psychologie heel wat meer gaan appreciëren. Mensen kwamen bij me met vragen rond pesten op het werk, discriminatie…Na 3 jaar kwam dan uiteindelijk de verlossende brief waarin stond dat ik erkend werd als psychologe in België. De opluchting op dat moment was ongeloofijk. We hebben meteen een flesje wijn gekraakt om het te vieren . Toen ik mijn erkenning kreeg ben ik meteen begonnen als psycholoog in bijberoep (8u per week) naast mijn fulltime job. Je zou denken dat dat heel zwaar was, maar ik kreeg zo veel energie uit mijn bijberoep dat het niet echt aanvoelde als werken.
"Na 3 jaar kwam dan uiteindelijk de verlossende brief
waarin stond dat ik erkend werd als psychologe in België.
De opluchting op dat moment was onbeschrijfelijk."
En hoe veranderde je werkende leven na die erkenning?
Ik begon ook meteen met solliciteren naar een andere hoofdjob. Ik had immers eindelijk het toegangsticketje, die erkenning waar ik zo lang op gewacht had. Zo kwam ik terecht in een sollicitatiegesprek bij Kurago. In het naar huis rijden had ik een goed gevoel, mijn gesprek verliep vlot en ik voelde een klik met de zaakvoerder, Glenn.
En toen kreeg ik van jullie te horen dat ik 2de was… Ik moet eerlijk zeggen dat er echt wel teleurstelling was. Al weet je dat afwijzing onderdeel uitmaakt van elk sollicitatieproces.
"Al weet je dat afwijzing onderdeel uitmaakt van elk sollicitatieproces, toch is er teleurstelling..."
Na enkele maanden besloot ik mijn stoute schoenen aan te trekken en jullie opnieuw een mailtje te sturen dat ik nog steeds interesse had en toen mailden jullie me terug voor een extra gesprek. Op hetzelfde moment kreeg ik een aanbieding van een andere praktijk waarbij ik gesolliciteerd had dat ze me wilden aannemen. Plots had ik de luxe en de keuze uit 2 werkgevers en bij beiden had ik een goed gevoel.
Hoe heb je dan uiteindelijk de keuze gemaakt?
Uiteindelijk maakte ik de keuze hoofdzakelijk vanuit gevoel en een beetje vanuit praktische overwegingen . Bij jullie beginnen werken, voelde een beetje als thuiskomen. Ik voelde me meteen op mijn gemak bij het team en kon er volledig mezelf zijn. Ik werk 24 uur per week als psycholoog en loopbaancoach bij Anthentiek (nu Kurago). Ik vind het super interessant om het klinische aspect met het arbeidsaspect te combineren. Ook sluiten jullie waarden (warm, deskundig & gepassioneerd) en visie (mensen werk helpen maken van wat ze echt willen) heel goed aan bij hetgeen waar ik voor wil staan in mijn job.
Klinkt als een hele weg die je hebt moeten afleggen om te komen waar je wou komen.Hoe ben je blijven volhouden?
Opgeven heb ik nooit aan gedacht…Ik vond het heel belangrijk dat ik sowieso kon zeggen dat ik alles gegeven had, alles gedaan had wat ik kon. Dan verschuif je de focus naar je best doen ondanks het resultaat. Op het proces van stappen zetten in de juiste richting heb je invloed, op het resultaat dat daarop volgt niet…
"Opgeven was voor mij geen optie…
Ik wou op het einde kunnen zeggen dat
alles gedaan had wat ik kon"
En natuurlijk heb ik een aantal dipjes gekend, de momenten waarop de angst dat ik de job niet zou kunnen uitoefenen reëel was of de keren dat ik een nee kreeg bij sollicitaties.
Bij een nee vroeg ik wel steevast naar feedback en die kreeg ik ook wel altijd. Die nam ik dan mee en ik probeerde eruit te halen wat ik kon voor een volgende keer. Ik voelde in alles dat een job als psycholoog de kant was die ik uit wilde, dat gaf kracht en moed.
Neem je dingen mee uit je eigen loopbaan in je rol als loopbaanbegeleider?
Ik wil bieden wat mijn omgeving me bood op momenten dat het moeilijk was. Ik wil langs de cliënten staan, samen kijken hoe we geraken waar hij/zij wilt geraken. Alles met de nodige steun en veiligheid…Ik wil dat de ander het gevoel heeft dat we er samen wel uitkomen. Dat hij of zij de puzzel niet alleen hoeft te leggen.